श्रीगणेशाय नमः ॥
श्रीसरस्वत्यै नमः ।
श्रीगुरुभ्यो नमः । श्रीसांबसदाशिवाय नमः ।
ॐ नमोजी शिवा अपरिमिता । आदि अनादि मायातीता ।
पूर्णब्रह्मानंदा शाश्वता । हेरंबताता जगद्‌गुरो ॥ १ ॥
ज्योतिर्मयस्वरूपा पुराणपुरुषा । अनादिसिद्धा आनंदवनविलासा ।
मायाचक्रचालका अविनाशा । अनंतवेषा जगत्पते ॥ २ ॥
जय जय विरूपाक्षा पंचवदना । कर्माध्यक्षा शुद्धचैतन्या ।
विश्वंभरा कर्ममोचकगहना । मनोजदहना मनमोहन जो ॥ ३ ॥
भक्तवल्लभ तू हिमनगजामात । भाललोचन नीलग्रीव उमानाथ ।
मस्तकी स्वर्धुनी विराजित । जातिसुमनहारवत जी ॥ ४ ॥
पक्षिरथप्रिय त्रिपुरांतक । यक्षपतिमित्र प्रतापार्क ।
दक्षमखविध्वंसक मृगांक । निष्कलंक तव मस्तकीं ॥ ५ ॥
विशाळभाळ कर्पूरगौरवर्ण । काकोलभक्षक निजभक्तरक्षणा ।
विश्चसाक्षी भस्मलेपन । भयमोचन भवहारक जो ॥ ६ ॥
जो सर्गस्थित्यंतकारण । त्रिशूलपाणी शार्दूलचर्मवसन ।
स्कंदतात सुहास्यवदन । मायाविपिनदहन जो ॥ ७ ॥
जो सच्चिदानंद निर्मळ । शिवशांत ज्ञानघन अचळ ।
जो भानुकोटितेज अढळ । सर्वकाळ व्यापक जो ॥ ८ ॥
सकलकलिमलदहन कल्मषमोचन । अनंतब्रह्मांडनायक जगरक्षण ।
पद्यजतातमनरंजन । जननमरणनाशक जो ॥ ९ ॥
कमलोद्धव कमलावर । दशशतमुरव दशशतकर ।
दशशतनेत्र सुर भूसुर । अहोरात्र ध्याती जया ॥ १० ॥
भव भवांतक भवानीवर । श्मशानवासी गिरां अगोचर ।
जो स्वर्धुनीतीरविहार । विश्वेश्वर काशीराज जो ॥ ११ ॥
व्योमहरण व्यालभूषण । जो गजदमन अंधकमर्दन ।
ॐकार महाबलेश्वर आनंदघन । मदगर्वभंजन अज्ञ अजित जो ॥ १२ ॥
अमितगर्भ निगमागमनुत । जो दिगंबर अवयवरहित ।
उज्जयिनीमहाकाळ काळातीत । स्मरणे कृतांतभय नाशी ॥ १३ ॥
दुरितकाननवैश्वानर । जो निजजनचित्तचकोरचंद्र ।
वेणुनृपवरमहत्पापहर । घृष्णेश्वर सनातन जो ॥ १४ ॥
जो उमाहृदयपंजरकीर । जो निजजनहदयाब्जभ्रमर ।
जो सोमनाथ शशिशेखर । सौराष्ट्रदेशविहारी जो ॥ १५ ॥
कैरवलोचन करुणासमुद्र । रुद्राक्षभूषण रुद्रावतार ।
भीम भयानक भीमाशंकर । तपा पार नाही ज्याच्या ॥ १६ ॥
नागदमन नागभूषण । नागेंद्रकुंडल नागचर्मपरिधान ।
ज्योतिर्लिंग नागनाथ नागरक्षण । नागाननजनक जो ॥ १७ ॥
वृत्रारिशत्रुजनकवरदायक । बाणवलभ पंचबाणांतक ।
भवरोगवैद्य त्रिपुरहारक । वैजनाथ अत्यद्‌भुत जो ॥ १८ ॥
त्रिनयन त्रिगुणातीत । त्रितापशमन त्रिविधभेदरहित ।
त्र्यंबकराज त्रिदोषानलशांत । करुणाकर बलाहक जो ॥ १९ ॥
कामसिंधुरविदारक कंठीरव । जगदानंदकंद कृपार्णव ।
हिमनगवासी हैमतीधव । हिमकेदार अभिनव जो ॥ २० ॥
पंचमुकुट मायामलहरण । निशिदिन गाती आम्‍नाय गुण ।
नाही जया आदि मध्य अवसान । मल्लिकार्जुन श्रीशैलवासी ॥ २१ ॥
जो शक्रारिजनकांतकप्रियकर । भूजासंतापहरण जोडोनि कर ।
जेथे तिष्ठत अहोरात्र । रामेश्वर जगद्‌गुरू ॥ २२ ॥
ऐसिया शिवा सर्वोत्तमा । अजा अजित ब्रह्मानंदधामा ।
तुझा वर्णावया महिमा । निगमागमां अतर्क्य ॥ २३ ॥
ब्रह्मानंद म्हणे श्रीधर । तव गुणार्णव अगाध थोर ।
तेथे बुद्धि चित्त तर्क पोहणार । न पावती पार तत्त्वता ॥ २४ ॥
कनकाद्रिसहित मेदिनीचे वजन । करावया ताजवा आणू कोठून ।
व्योम साठवे संपूर्ण । ऐसे साठवण कोठून आणू ॥ २५ ॥
मेदिनीवसनाचे जळ आणि सिकता । कोणत्या मापे मोजू आता ।
प्रकाशावया आदित्या । दीप सरता केवी होय ॥ २६ ॥
धरित्रीचे करूनि पत्र । कुधर कज्जल जलधि मषीपात्र ।
सुरद्रुम लेखणी विचित्र । करूनि लिहित कंजकन्या ॥ २७ ॥
तेहि तेथे राहिली तटस्थ । तरी आता केवी करू ग्रंथ ।
जरी तू मनी धरिसी यथार्थ । तरी काय एक न होय ॥ २८ ॥
द्वितीयेचा किशोर इंदु । त्यासी जीर्ण दशी वाहाती दीनबंधू ।
तैसे तुझे गुण करुणासिंधु । वर्णीतसे अल्पमती ॥ २९ ॥
सत्यवतीहृदयरत्‍नमराळ । भेदीत गेला तव गुणनिराळ ।
अंत न कळेचि समूळ । तोही तटस्थ राहिला ॥ ३० ॥
तेथे मी मंदमति किंकर । केवी क्रमू शके महिमांबर ।
परी आत्मसार्थक करावया साचार । तव गुणार्णवी मीन झालो ॥ ३१ ॥
ऐसे शब्द ऐकता साचार । तोषला दाक्षायणीवर ।
म्हणे शिवलीलामृत ग्रंथ परिकर । आरंभी रस भरीन मी ॥ ३२ ॥
जैसा धरूनि शिशूचा हात । अक्षरे लिहवी पंडित ।
तैसे तव मुखे मम गुण समस्त । सुरस अत्यंत बोलवीन मी ॥ ३३ ॥
श्रोती व्हावे सावधचित्त । स्कंदपुराणी बोलिला श्रीशुकतात ।
अगाध शिवलीलामृत ग्रंथ । ब्रह्मोत्तरखंड जे ॥ ३४ ॥
नैमिषारण्यी शौनकादिक सुमती । सूताप्रती प्रश्न करिती ।
तू चिदाकाशींचा रोहिणीपती । करी तृप्ति श्रवणचकोरा ॥ ३५ ॥
तुवा बहुत पुराणे सुरस । श्रीविष्णुलीला वर्णिल्या विशेष ।
अगाध महिमा आसमास । दशावतार वर्णिले ॥ ३६ ॥
भारत रामायण भागवत । ऐकता श्रवण झाले तृप्त ।
परी शिवलीलामृत अद्‌भुत । श्रवणद्वारे प्राशन करू ॥ ३७ ॥
यावरी वेदव्यासशिष्य सूत । म्हणे ऐका आता देऊनि चित्त ।
शिवचरित्र परमाद्‌भुत । श्रवणे पातकपर्वत जळती ॥ ३८ ॥
आयुरारोग्य ऐश्वर्य अपार । संतति संपत्ति ज्ञानविचार ।
श्रवणमात्रे देणार । श्रीशंकर निजांगे ॥ ३९ ॥
सकळ तीर्थव्रतांचे फळ । महामखांचे श्रेय केवळ ।
देणार शिवचरित्र निर्मळ । श्रवणे कलिमल नासती ॥ ४० ॥
सकल यज्ञांमाजी जपयज्ञ थोर । म्हणाल जपावा कोणता मंत्र ।
तरी मंत्रराज शिवषडक्षर । बीजसहित जपावा ॥ ४१ ॥
दुजा मंत्र शिवपंचाक्षर । दोहींचे फळ एकचि साचार ।
उतरी संसारार्णव पार । ब्रह्माविसुरऋषी हाचि जपती ॥ ४२ ॥
दारिद्र्य दु:ख भय शोक । काम क्रोध द्वंद्व पातक ।
इतुक्यांसही संहारक । शिवतारक मंत्र जो ॥ ४३ ॥
तुष्टिपुष्टिधृतिकारण । मुनिनिर्जरांसी हाचि कल्याण ।
कर्ता मंत्रराज संपूर्ण । अगाध महिमा न वर्णवे ॥ ४४ ॥
नवग्रहांत वासरमणि थोर । तैसा मंत्रांत शिवपंचाक्षर ।
कमलोद्धव कमलावर । अहोरात्र हाचि जपती ॥ ४५ ॥
शास्त्रांमाजी वेदान्त । तीर्थांमाजी प्रयाग अद्‌भुत ।
महाश्मशान क्षेत्रांत । मंत्रराज तैसा हा ॥ ४६ ॥
शस्त्रांमाजी पाशुपत । देवांमाजी कैलासनाथ ।
कनकाद्रि जैसा पर्वतांत । मंत्र पंचाक्षरी तेवी हा ॥ ४७ ॥
केवळ परमतत्त्व चिन्मात्र । परब्रह्म हेचि तारक मंत्र ।
तीर्थव्रतांचे संभार । ओवाळूनि टाकावे ॥ ४८ ॥
हा मंत्र आत्मप्राप्तीची खाणी । कैवल्यमार्गींचा प्रकाशतरणी ।
अविद्याकाननदाहक ब्रह्माग्नी । सनकादिक ज्ञानी हाचि जपती ॥ ४९ ॥
स्त्री शूद्र आदिकरूनी । हाचि जप मुख्य वर्णी ।
गृहस्थ ब्रह्मचारी आदिकरूनी । दिवसरजनी जपावा ॥ ५० ॥
जागृती स्वप्नी येता जाता । उभे असता निद्रा करिता ।
कार्या जाता बोलता भांडता । सर्वदाही जपावा ॥ ५१ ॥
शिवमंत्रध्वनिपंचानन । कर्णी आकर्णिता दोषवारण ।
उभेचि सांडिती प्राण । न लागता क्षण भस्म होती ॥ ५२ ॥
न्यास मातृकाविधि आसन । नलगे जपावा प्रीतीकरून ।
शिव शिव उच्चारिता पूर्ण । शंकर येऊनि पुढे उभा ॥ ५३ ॥
अखंड जपती जे हा मंत्र । त्यास निजांगे रक्षी त्रिनेत्र ।
आपुल्या अंगाची साउली करी पंचवक्त्र । अहोरात्र रक्षी तया ॥ ५४ ॥
मंत्रजपकांलागुनी । शिव म्हणे मी तुमचा ऋणी ।
परी तो मंत्र गुरुमुखेकरूनी । घेइंजे आधी विधीने ॥ ५५ ॥
गुरु करावा मुख्य वर्ण । भक्ति वैराग्य दिव्यज्ञान ।
सर्वज्ञ उदार दयाळू पूर्ण । या चिन्हेकरून मंडित जो ॥ ५६ ॥
मितभाषणी शांत दांत । अंगी अमानित्व अदंभित्व ।
अहिंसक अतिविरक्त । तोचि गुरू करावा ॥ ५७ ॥
वर्णानां ब्राह्मणो गुरुः । हा वेदवचने निर्धारू ।
हा त्यापासोनि मंत्रोच्चारू । करोनि घ्यावा प्रीतीने ॥ ५८ ॥
जरी आपणासी ठावुका मंत्र । तरी गुरुमुरखे घ्यावा निर्धार ।
उगाचि जपे तो अविचार । तरी निष्फळ जाणिजे ॥ ५९ ॥
कामक्रोधमदयुक्त । जे का प्राणी गुरूविरहित ।
त्यांनी ज्ञान कथिले बहुत । परी त्यांचे मुख न पहावे ॥ ६० ॥
वेदशास्त्रे शोधून । जरी झाले अपरोक्षज्ञान ।
करी संतांशी चर्चा पूर्ण । तरी गुरुविण तरेना ॥ ६१ ॥
एक म्हणती स्वप्नी आम्हांते । मंत्र सांगितला भगवंते ।
आदरे सांगे लोकांते । परी तो गुरुविण तरेना ॥ ६२ ॥
प्रत्यक्ष येऊनिया देव । सांगितला जरी गुह्यभाव ।
तरी तो न तरेचि स्वयमेव । गुरूसी शरण न रिघता ॥ ६३ ॥
मौजीबंधनाविण गायत्रीमंत्र । जपे तो भ्रष्ट अपवित्र ।
वराविण वऱ्हाडी समग्र । काय व्यर्थ मिळोनी ॥ ६४ ॥
तो वाचक झाला बहुवस । परी त्याचे न चुकती गर्भवास ।
म्हणोनि सांप्रदाययुक्त गुरूस । शरण जावे निधरि ॥ ६५ ॥
जरी गुरु केला भलता एक । परी पूर्वसांप्रदाय नसे ठाऊक ।
जैसे गर्भांधास सम्यक । वर्णव्यक्त स्वरूप न कळेचि ॥ ६६ ॥
असो त्या मंत्राचे पुरश्चरण । उत्तम क्षेत्री करावे पूर्ण ।
काशी कुरुक्षेत्र नैमिषारण्य । गोकर्णक्षेत्र आदिकरूनी ॥ ६७ ॥
शिवविष्णुक्षेत्र सुगम । पवित्र स्थळी जपावा सप्रेम ।
तरी येचिविषयी पुरातन उत्तम। कथा सांगेन ते ऐका ॥ ६८ ॥
श्रवणी पठणी निदिध्यास । आदरे धरावा दिवसेंदिवस ।
अनुमोदन देता कथेस । सर्व पापास क्षय होय ॥ ६९ ॥
श्रवण मनन निजध्यास । धरिता साक्षात्कार पापास क्षय होय सरस ।
ब्रह्मघ्न मार्गघ्न तामस । श्रवणे पावन सर्व होती ॥ ७० ॥
तरी मथुरानाम नगर । यादववंशी परम पवित्र ।
दाशार्हनामे राजेंद्र । अति उदार सुलक्षणी ॥ ७१ ॥
सर्व राजे देती करभार । कर जोडोनि नमिती वारंवार ।
त्यांच्या मुकुटरत्‍नकिरणें साचार । प्रपदे ज्याची उजळली ॥ ७२ ॥
मुकुटघर्षणे करूनी । किरणे पडली दिसती चरणी ।
जेणे सत्तावसन पसरूनी । पालाणिली कुंभिनी हे ॥ ७३ ॥
उभारिला यशोध्यज । जेवीं शरत्काळींचा द्विजराज ।
सकल प्रजा आणि द्विज । चिंतिती कल्याण जयाचे ॥ ७४ ॥
> जैसा शुद्धद्वितीयेचा हिमांश । तेवी ऐश्वर्य चढे विशेष ।
जो दुर्बुद्धिदासीस । स्पर्श न करी कालत्रयी ॥ ७५ ॥
सद्‍बुद्धिधर्मपत्‍नीसी रत । स्वरूपाशी तुळिजे रमानाथ ।
दानशस्त्रे समस्त । याचकांचे दारिद्र्य निवटिले ॥ ७६ ॥
भूभुजांवरी जामदग्न्य । समरांगणी जेवी प्रळयाग्न ।
ठाण न चळे रणीहून । कुठारघाये भूरुह जैसा ॥ ७७ ॥
चतुर्दश विद्या चौसष्टी कळा । आकळी जेवी करतळीचा आंवळा ।
जेणे दानमेघें निवटिला । दारिद्र्यधुरोळा याचकांचा ॥ ७८ ॥
बोलणे अति मधुर । मेघ गर्जे जेवी गंभीर ।
प्रजाजनांचे चित्तमयूर । नृत्य करिती स्वानंदे ॥ ७९ ॥
ज्याचा सेनासिंधू देखोनि अद्‌भुत । जलसिंधु होय भयभीत ।
निश्चळ अंबरींचा ध्रुव सत्य । वचन तेवी न चळेचि ॥ ८० ॥
त्याची कांता रूपवती सती । काशीराजकुमारी नाम कलावती ।
जिचे स्वरूप वर्णी सरस्वती । विश्ववदनेकरूनिया ॥ ८१ ॥
जे लावण्यसागरीची लहरी । खंजनाक्षी बिंबाधरी ।
खभाषिणी पिकस्वरी । हंसगमना हरिमध्या ॥ ८२ ॥
शशिवदना भुजंगवेणी । अलंकारा शोभा जिची तनु आणी ।
दशन झळकती जेवी हिरेखाणी । बोलता सदनी प्रकाश पडे ॥ ८३ ॥
सकलकलानिपुण । यालागी कलावती नाम पूर्ण ।
जे सौंदर्यवैरागरींचे रत्न । जे निधान चातुर्यभूमीचे ॥ ८४ ॥
आंगींचा सुवास न माये सदनात । जिचे मुखाब्ज देखता नृपनाथ ।
नेत्रमिलिंद रुंजी घालित । धणी पाहता न पुरेचि ॥ ८५ ॥
नूतन आणिली पर्णून । मनसिजे आकर्षिले रायाचे मन ।
बोलावू पाठविले प्रीतीकरून । परी ते न येचि प्रार्थिता ॥ ८६ ॥
स्वरूपशृंगारजाळे पसरोन । आकर्षिला नृपमानसमीन ।
यालागी दाशार्हराजा उठोन । आपणचि गेला तिजपाशी ॥ ८७ ॥
म्हणे शृंगारवल्ली शुभांगी । मम तनुवृक्षासी आलिंगी ।
उत्तम पुत्रफळ प्रसवसी जगी । अल्यानंदे सर्वांदेखता ॥ ८८ ॥
तव ते शृंगारसरोवरमराळी । बोले सुहास्यवदना वेल्हाळी ।
म्हणे म्या उपासिला शशिमौळी । सर्वकाळ व्रतस्थ असे ॥ ८९ ॥
जे स्त्री रोगिष्ठ अत्यंत । गर्भिणी किंवा ऋतुस्नात ।
अमुक्त अथवा व्रतस्थ । वृद्ध अशक्त न भोगावी ॥ ९० ॥
स्त्रीपुरुषे हर्षयुक्त । असावी तरुण रूपवंत ।
अष्टभोगेकरोनि युक्त । चिंताग्रस्त नसावी ॥ ९१ ॥
पर्वकाळ व्रतदिन निरसून । उत्तमकाळी षडूस अन्न भक्षून ।
मग ललना भोगावी प्रीतीकरून । राजलक्षण सत्य हे ॥ ९२ ॥
राव काममदे मत्त प्रचंड । रतिभरे पसरोनि दोर्दंड ।
आलिंगन देता बळे प्रचंड । शरीर त्याचे पोळले ॥ ९३ ॥
लोहार्गला तप्त अत्यंत । तैसी कलावतीची तनु पोळत ।
तूप वेगळा होऊनि पुसत । कैसा वृत्तान्त सांग हा ॥ ९४ ॥
शृंगारसदनविलासिनी । मम हृदयानंदवर्धिनी ।
सकळ संशय टाकुनी । मुळींहुनि गोष्टी सांग ॥ ९५ ॥
म्हणे हे राजचक्रमुकुटावतंस । क्रोधे भरो नेदी मानस ।
माझा गुरु स्वामी दुर्वास । अनुसूयात्मज महाराज ॥ ९६ ॥
त्या गुरूने परम पवित्र । मज दिधला शिवपंचाक्षरी मंत्र ।
तो जपता अहोरात्र । परम पावन पुनीत मी ॥ ९७ ॥
ममांग शीतळ अत्यंत । तव कलेवर पापसंयुक्त ।
अगम्यागमन केले विचाररहित । अभक्ष्य तितुके भक्षिले ॥ ९८ ॥
मज श्रीगुरुदयेकरोन । राजेंद्रा आहे त्रिकाळज्ञान ।
तुज जप तप शिवार्चन । घडले नाही सर्वथा ॥ ९९ ॥
घडले नाही गुरुसेवन । पुढे राज्यांती नरक दारुण ।
ऐकता राव अनुतापेकरून । सद्‌गदित जाहला ॥ १०० ॥
म्हणे कलावती गुणगंभीरे । तो शिवमंत्र मज देई आदरे ।
ज्याचेनि जपे सर्वत्रे । महत्पापे भस्म होती ॥ १01 ॥
ती म्हणे हे भूभुजेंद्र । मज सांगावया नाही अधिकार ।
मी वल्लभा तू प्राणेश्वर । गुरु निर्धारा तू माझा ॥ 10२ ॥
तरी यादवकुळी गुरु वरिष्ठ । गर्गमुनि महाराज श्रेष्ठ ।
जो ज्ञानियांमाजी दिव्यमुकुट । विद्या वरिष्ठ तयाची ॥ 10३ ॥
जैसे वसिष्ठ वामदेव ज्ञानी । तैसाच महाराज गर्गमुनी ।
त्यासी नृपश्रेष्ठा शरण जाऊनी । शिवदीक्षा घेइंजे ॥ ४ ॥
मग कलावतीसहित भूपाळ । गर्गाश्रमी पातला तत्काळ ।
साष्टांग नमूनि करकमळ । जोडोनि उभा ठाकला ॥ ५ ॥
अष्टभावे दाटूनि हृदयी । म्हणे शिवदीक्षा मज देई ।
म्हणूनि पुढती लागे पायी । मिती नाही भावार्थ ॥ 10६ ॥
यावरी तो गर्गमुनी । कृतान्तभगिनीतीरा येऊनी ।
पुण्यवृक्षातळी बैसोनी । स्नान करवी यमुनेचे ॥ 10७ ॥
उभयतांनी करूनी स्नान । यथासांग केले शिवपूजन ।
यावरी दिव्य रत्ने आणून । अभिषेक केला गुरूसी ॥ 10८ ॥
दिव्याभरणे दिव्य वस्त्रे । गुरु पूजिला नृपे आदरे ।
गुरुदक्षिणेसी भांडारे । दाशार्हराये समर्पिली ॥ 10९ ॥
तनुमनधनेंसी उदार । गर्गचरणी लागे नृपवर ।
असोनि गुरूसी वंचिती जे पामर । ते दारुण निरय भोगिती ॥ ११० ॥
श्रीगुरूचे घरी आपदा । आपण भोगी सर्व संपदा ।
कैचे ज्ञान त्या मतिमंदा । गुरु ब्रह्मानंदा न भजे जो ॥ १११ ॥
एक म्हणती तनु मन धन । नाशिवंत गुरूसी काय अर्पून ।
परम चांडाळ त्याचे शठज्ञान । कदा बदन न पहावे ॥ ११२ ॥
धिक् विद्या धिक् ज्ञान । धिक् वैराग्य धिक् साधन ।
चतुर्वेद शास्त्रे आला पढून । धिक् पठण तयाचे ॥ ११३ ॥
जैसा खरपृष्ठीवरी चंदन । षड्‍रसी दर्वी व्यर्थ फिरून ।
जेवी मापे तंदुल मोजून । इकडून तिकडे टाकिती ॥ ११४ ॥
घाणा इक्षुरस गाळी । इतर सेविती रस नव्हाळी ।
की पात्रात शर्करा साठविली । परी गोडी न कळे तया ॥ ११५ ॥
असो ते अभाविक खळ । तैसा नव्हे तो दाशार्हनृपाळ ।
षोडशोपचारे निर्मळ । केले पूजन गुरूचे ॥ ११६ ॥
उभा ठाकला कर जोडून । मग तो गर्गे हृदयी धरून ।
मस्तकी हस्त ठेवून । शिवपंचाक्षर मंत्र सांगे ॥ ११७ ॥
हृदयआकाश भुवनी । उगवला निजबोधतरणी ।
अज्ञानतम तेचि क्षणी । निरसूनि नवल जाहले ॥ ११८ ॥
अडत मंत्राचे महिमान । रायाचिया शरीरामधून ।
कोट्यवधि काक निघोन । पळते झाले तेधवा ॥ ११९ ॥
कितीएकांचे पक्ष जळाले । चरफडतचि बाहेर आले ।
अवघेचि भस्म होऊनी गेले । संख्या नाही तयांते ॥ १२० ॥
जैसा किंचित पडता कृशान । दग्ध होय कंटकवन ।
तैसे काक गेले जळोन । देखोनि राव नवल करी ॥ १२१ ॥
गुरूसी नमोनि पुसे नृप । काक कैचे निघाले अमूप ।
माझे झाले दिव्य रूप । निर्जरांहूनि आगळे ॥ १२२ ॥
गुरु म्हणे ऐक साक्षेपे । अनंत जन्मींची महापापे ।
बाहेर निघाली काकरूपे । शिवमंत्रप्रतापे भस्म झाली ॥ १२३ ॥
निष्पाप झाला नृपवर । गुरूस्तवन करी वारंवार ।
धन्य पंचाक्षरी मंत्र । तू धन्य गुरु पंचाक्षरी ॥ १२४ ॥
पंचभूतांची झाडणी करून । सावध केले मजलागून ।
चारी देह निरसून । केले पावन गुरुराया ॥ १२५ ॥
पंचवीस तत्त्वांचा मेळ । त्यांत सापडलो बहुत काळ ।
क्रोधमहिषासुर सबळ । कामवेताळ घुसधुसी ॥ १२६ ॥
आशा मनशा तृष्णा कल्पना । भ्रांति भूली इच्छा वासना ।
या जखिणी यक्षिणी नाना । विटंबीत मज होत्या ॥ १२७ ॥
ऐसा हा अवघा मायामेळ । तुवा निरसिला तात्काळ ।
धन्य पंचाक्षरी मंत्र निर्मळ । गुरु दयाळ धन्य तू ॥ १२८ ॥
सहस्रजन्मपर्यंत । मज ज्ञान झाले समस्त ।
पापे जळाली असंख्यात । काकरूपे देखिली म्या ॥ १२९ ॥
सुबर्णस्तेय अभक्ष्यभक्षक । सुरापान गुरुतल्पक ।
परदारागमन गुरुनिंदक । ऐसी नाना महत्पापे ॥ १३० ॥
गोहत्या ब्रह्महत्या धर्मलोपक । स्त्रीहत्या गुरुहत्या ब्रह्मछळक ।
परनिंदा पशुहिंसक । वृत्तिहारक अगम्यस्त्रीगमन ॥ १३१ ॥
मित्रद्रोही गुरुद्रोही । विश्वद्रोही वेदद्रोही ।
प्रासादभेद लिंगभेद पाही । पंक्तीभेद हरिहरभेद ॥ १३२ ॥
ज्ञानचोर पुस्तकचोर पक्षिघातक । पाखांडमति मिथ्यावादक ।
भेदबुद्धि भष्टमार्गस्थापक । स्त्रीलंपट दुराचारी ॥ १३३ ॥
कृतघ्न परद्रव्यापहारक । कर्मश्रष्ट तीर्थमहिमाउच्छेदक ।
बकध्यानी गुरुछळक । मातृहतक पितुहत्या ॥ १३४ ॥
दुर्बलघातुक कर्ममार्गघ्न । दीनहत्यारी पाहती पैशून्य ।
तृणदाहक पीडिती सज्जन । गोत्रवध भगिनीविध ॥ १३५ ॥
कन्याविक्रय गोविक्रय । हयविक्रय रसविक्रय ।
ग्रामदाहक आत्महत्या पाहे । भ्रूणहत्या महापापे ॥ १३६ ॥
ही महापापे सांगितली । क्षुद्रपापे नाही गणिली ।
इतुकी काकरूपे निघाली । भस्म झाली प्रत्यक्ष ॥ १३७ ॥
काही गाठी पुण्य होते परम । म्हणोनि नरदेह पावलो उत्तम ।
गुरुप्रतापे तरलो निःसीम । काय महिमा बोलू आता ॥ १३८ ॥
गुरूस्तवन करूनि अपार । ग्रामासी आला दाशार्ह नृपवर ।
सवे कलावती परम चतुर । केला उद्धार रायाचा ॥ १३९ ॥
जपता शिवमंत्र निर्मळ । राज्य वर्धमान झाले सकळ ।
अवर्षणदोष दुष्काळ । देशातूनि पळाले ॥ १४० ॥
वैधव्य रोग आणि आणि मृत्य । नाहीच कोठे देशात ।
आलिंगिता कलावतीसी नृपनाथ । शशीऐसी शीतळ वाटे ॥ १४१ ॥
शिवभजनी लाविलें सकळ जन । घरोघरी होत शिवकीर्तन ।
रुद्राभिषेक शिवपूजन । ब्राह्मणभोजन यथविधि ॥ १४२ ॥
दाशार्हरायाचे आख्यान । जे लिहिती ऐकती करिती पठण ।
प्रीतीकरूनि ग्रंथरक्षण । अनुमोदन देती जे ॥ १४३ ॥
सुफळ त्यांचा संसार । त्यासी निजांगे रक्षी श्रीशंकर ।
धन्य धन्य तेचि नर । शिवमहिमा वर्णिती जे ॥ १४४ ॥
पुढे कथा सुरस सार । अमृताहूनि रसिक फार ।
ऐकोत पंडित चतुर । गुरुभक्त प्रेमळ ज्ञानी जे ॥ १४५ ॥
पूर्ण ब्रह्मानंद शूळपाणी । श्रीधरमुख निमित्त करूनि ।
तोचि बोलवीत विचारोनी । पहावे मनी निधरि ॥ १४६ ॥
श्रीधरवरद पांडुरंग । तेणे शिरी धरिले शिवलिंग ।
पूर्ण ब्रह्मानंद अभंग । नव्हे विरंग कालत्रयी ॥ १४७ ॥
शिवलीलामृत ग्रथ प्रचंड । स्कंदपुराण ब्रह्मोत्तरखंड ।
परिसोत सज्जन अखंड । प्रथमाध्याय गोड ॥ १४८ ॥
॥ श्रीसांबसदाशिवार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥
शिवलीलामृत अन्य अध्याय
शिवलीलामृत अध्याय दुसरा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 2
शिवलीलामृत अध्याय तिसरा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 3
शिवलीलामृत अध्याय चौथा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 4
शिवलीलामृत अध्याय पाचवा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 5
शिवलीलामृत अध्याय सहावा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 6
शिवलीलामृत अध्याय सातवा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 7
शिवलीलामृत अध्याय आठवा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 8
शिवलीलामृत अध्याय नववा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 9
शिवलीलामृत अध्याय दहावा | Shri Shiv Leelamruta Adhyay 10