॥ श्री गणेशाय नमः ॥
मागील अध्यायी कथा सुंदर । प्रख्यात जे मुंबई शहर ।
तेथे येऊनी स्वामीसुत । मठ स्थापिती समर्थांचा ॥१॥
षड्विकार जिंकिले । संसार त्यागिले ।
रात्रंदिन रत झाले । स्वामी भजनी सुखाने ॥२॥
स्वात्मसुखी तल्लीन वृत्ती । तेणे हरली संस्मृती ।
कवणाची नाही भीती । सदा चित्ती आनंद ॥३॥
स्वामीनामाचे भजन । त्यांचिया चरित्राचे कीर्तन ।
त्याहूनी व्यवसाय अन्य । स्वामीसुत नेणती ॥४॥
संसाराते सोडोन । बैसले गोसावी होवोन ।
हे पाहूनी कित्येकजण । हासताती तयाते ॥५॥
परी त्याचा विषाद चित्ती । स्वामीसुत न मानिती ।
अंगी बाणली पूर्ण विरक्ति । विषयासक्ति नसेची ॥६॥
स्वामीसुताची जननी । काकूबाई नामे करोनी ।
तिने हे वृत्त ऐकोनी । दुःख केले अनिवार ॥७॥
मोहावर्ती सापडले । मायावश जे झाले ।
त्यांसी प्रपंचावेगळे । गोड काही न लागेची ॥८॥
पुत्रवात्सल्यकरोनी पाही । शोक करीत काकूबाई ।
मुंबईत लवलाही । सुताजवळी पातल्या ॥९॥
गोसावी निजसुता पाहोनी । वक्षःस्थळ घेती बडवोनी ।
अंग टाकियले धरणी । बहुत आक्रोश मांडिला ॥१०॥
निजमातेचा शोक पाहोन । दुःखित झाले अंतःकरण ।
तियेलागी सावरून । धरिले सत्वर प्रेमाने ॥११॥
तुझ्या उदरी जन्मास आलो । सद़्गुरुपायी विनटलो ।
जन्ममरणाते चुकलो । मुक्त झालो सहजची ॥१२॥
धन्य धन्य तू गे जननी । मजलागी प्रसवोनी ।
मान्य जालीस त्रिभुवनी । काय धन्यता वर्णावी ॥१३॥
अशा प्रकारे स्वामीसुत । मातेचे समाधान करीत ।
मधुर शब्दे समजावीत । परमार्थ गोष्टी सांगोनी ॥१४॥
परी त्याच्या या गोष्टी । तियेसी गोड न लागती ।
म्हणे याची भ्रष्ट मती । खचित असे जाहली ॥१५॥
यासी पिशाच्चबाधा झाली । किंवा करणी केली ।
याची सोय पाहिजे पाहिली । पंचाक्षरी आणोनी ॥१६॥
त्या समयी प्रख्यात थोर । यशवंतराव भोसेकर ।
जयांसी देव मामलेदार । सर्व लोक बोलती ॥१७॥
तयांची घेवोन भेटी । विचारावी काही युक्ती ।
ते जरी कृपा करिती । तरी होय आरोग्य ॥१८॥
ऐसा विचार करोनी पोटी । दर्शना आल्या उठाउठी ।
सांगितल्या सुताच्या गोष्टी । मुळापासोन सर्वहि ॥१९॥
होवोनिया दीनवदन । करिती विनंती कर जोडोन ।
म्हणती सर्वज्ञ आपण । उपाय यासी सांगावा ॥२०॥
ऐकोनिया देव मामलेदार । हांसोनी देती उत्तर ।
त्यासी पिशाच्च लागले थोर । माझेनी दूर नोहेची ॥२१॥
ऐसे उत्तर ऐकोनि । दुःखित झाली अंतःकरणी ।
मग ते स्वामीसुताची जननी । अक्कलकोटी येतसे ॥२२॥
म्हणे ज्याने वेड लाविले । त्याचीच धरावी पाऊले ।
येणे उपाये आपुले । कार्य सत्य होईल ॥२३॥
असो इकडे स्वामीसुत । मुंबईमाजी वास्तव्य करीत ।
हिंदू पारसी स्वामीभक्त । त्यांच्या उपदेशे जहाले ॥२४॥
मठ होता कामाठीपुऱ्यात । तेथे जागा नव्हती प्रशस्त ।
मग दिली कांदेवाडीत । जागा एक भक्तिणीने ॥२५॥
निःस्सीम जे स्वामीभक्त । आनंदे भजनी नाचत ।
कुटील जन त्याते हासत । ढोंग अवघे म्हणती हे ॥२६॥
परी निंदा आणि स्तुती । दोन्ही समान जे मानिती ।
श्रीचरणांवीण आसक्ति । अन्य विषयावरी नसे ॥२७॥
जन निंदा करिताती । अनेक प्रकारे दूषण देती ।
परी शांत चित्ते त्यांप्रती । उपदेशिती स्वामीसुत ॥२८॥
जे अहंकारे बुडाले । सत्य पथाचरण चुकले ।
नित्य कार्याते विसरले । मोहे पडले भवजाली ॥२९॥
ऐसे जे का मूढ जन । ते भक्ता देती दूषण ।
परी तेणे अंतःकरण । दुःखित नोहे तयांचे ॥३०॥
तारा नामे त्यांची कांता । तीही त्रास देती स्वामीसुता ।
परी तयांच्या चित्ता । दुःख खेद नसेची ॥३१॥
प्रथम मुंबई शहरांत । शके सतराशे त्र्याण्णवात ।
फाल्गुन कृष्ण त्रयोदशीस । स्वामी जयंती केलीसे ॥३२॥
कोणे एक समयासी । नगरकर नाना रेखी ।
सहज आले मुंबईसी । त्यांनी ऐकिले वर्तमान ॥३३॥
या नगरात सांप्रत । स्वामीसुत स्वामीभक्त ।
गोसावी होऊनी राहात । महाज्ञानी असती ते ॥३४॥
एकवार पहावे तयांसी । इच्छा झाली नानांसी ।
मग कोणे एके समयासी । मठामाजी पातले ॥३५॥
पाहूनी स्वामीसुताप्रती । आनंदले नाना चित्ती ।
प्रेमानंदे चरण वंदिती । स्तवन करिती तयांचे ॥३६॥
स्वामीसुते तयासी । लावियले स्वामीभक्तीसी ।
धन्य झाले नाना रेखी । रंगले भजनी समर्थांच्या ॥३७॥
ऐसे कित्येक सज्जन । स्वामीसुते शिष्य करोन ।
वाढविले महात्म्य पूर्ण । श्रीसमर्थ भक्तीचे ॥३८॥
पुढे रेखीबुवांनी । स्वामींची पत्रिका करोनी ।
ती अर्पावया श्रीचरणी । अक्कलकोटी पातले ॥३९॥
पत्रिका श्रीचरणी अर्पिली । स्वामीमूर्ती आनंदली ।
समर्थे त्यांसी आज्ञा केली । नगारा वाजवा म्हणोनी ॥४०॥
नगारा वाजविता रेखी । हसू आले समर्थांसी ।
पाहोनिया स्वभक्तासी । परमानंद जाहला ॥४१॥
अक्कलकोटी स्वामीसुत । श्रीसन्निध भजन करीत ।
कीर्तनी आनंदे नाचत । लोकलज्जा सोडोनी ॥४२॥
लोकापवादाचे मानी भय । तो भक्ती करील काय ।
प्रेमानंद चित्ती न होय । भजनी मन लागेना ॥४३॥
त्रिविध जन नानारीती । निंदा स्तुती करिताती ।
खेदानंद मानिता चित्ती । चित्तवृत्ति द्विधा होय ॥४४॥
असो अक्कलकोट नगरांत । शके सतराशे त्र्याण्णवात ।
प्रथम स्वामी जयंती करीत । स्वामीसुत आनंदे ॥४५॥
छेली खेडे ग्रामात । प्रथम स्वामी प्रगट होत ।
विजयसिंह नामे भक्त । गोट्या खेळत त्यांसवे ॥४६॥
ऐसे स्वामीसुताचे मत । परी दिसे आधाररहित ।
सत्यासत्य जाणती समर्थ । आपण तेथे अज्ञानी ॥४७॥
स्वामीसुत दिवसेंदिवस । स्वामीभक्ती करी विशेष ।
जन लाविले भजनास । कीर्तिध्वज उभारीला ॥४८॥
मनामाजी धरुनी कामना । कोणी येताचि दर्शना ।
त्यासी समर्थ करिती आज्ञा । सुताकडे जावयाची ॥४९॥
स्वामीसुतहि त्यांप्रती । मनांतील खूण सांगती ।
ऐकोनी जन चकित होती । वर्णिती ख्याती सुताची ॥५०॥
एकदा सहज स्वामीसुत । अक्कलकोटी दर्शना येत ।
तेव्हा समर्थ राजवाड्यात राहिले होते आनंदे ॥५१॥
राणीचिये आज्ञेवाचोनि । दर्शन नोहे कोणालागोनी ।
ऐसे वर्तमान ऐकोनी । खिन्न मनी स्वामीसुत ॥५२॥
स्वामीदर्शन घेतल्याविण । तो न सेवी उदकान्न ।
ऐसे दिवस झाले तीन । निराहार राहिला ॥५३॥
मग वाड्यासमोर जावोन । आरंभिले प्रेमळ भजन ।
जे करुणरसे भरले पूर्ण । ऐकिले आतून राणीने ॥५४॥
हा समर्थांचा निःस्सीम भक्त । समर्थ दर्शनाची धरीत ।
दृढ इच्छा अंतरी ॥५५॥
सेवकांसी म्हणे सत्वरी । तुम्ही जाऊनी या अवसारी ।
त्या साधूते मंदिरी । प्रार्थोनिया आणावे ॥५६॥
ऐसी राणीची आज्ञा होता । सेवक धावले तत्त्वता ।
प्रार्थूनिया स्वामीसुता । मंदिरामाजी आणिले ॥५७॥
पाहोनिया समर्थांसी । उल्हास सुताचे मानसी ।
धावोनिया वेगेसी । मिळी चरणी घातली ॥५८॥
सद़्गदित अंतःकरणी । चरण क्षालिले नयनाश्रूंनी ।
देहभान गेले विसरोनी । स्वामीपदी सुखावला ॥५९॥
बाळ चुकले मातेसी । ते भेटले बहुत दिवसी ।
मग तयांच्या आनंदासी । पारावार नसेची ॥६०॥
निजसुताते पाहोनी । आनंदले समर्थ मनी ।
कर पिरविला मुखावरूनी । हस्ती धरुनी उठविले ॥६१॥
अक्कलकोटी त्या अवसरी । बहुत होते सेवेकरी ।
परी समर्थांची प्रीती खरी । स्वामीसुतावरी होती ॥६२॥
त्यांत होते जे दुर्जन । ते सुताचा उत्कर्ष पाहोन ।
दूषित होय त्यांचे मन । द्वेष पूर्ण करिताती ॥६३॥
काही उपाय करोन । फिरवोन समर्थांचे मन ।
स्वामीसुतावरचे प्रेम । कमी करु पाहताती ॥६४॥
स्वामीसुत रात्रंदिन । समर्थांपुढे करिती भजन ।
पायी खडावा घालोन । प्रेमरंगे नाचती ॥६५॥
एके दिवशी श्री समर्थ । बैसले असता आनंदात ।
स्वामीसुत भजन करीत । पायी खडावा घालोन ॥६६॥
ऐशी वेळ साधोनी । समर्थां सांगितले दुर्जनी ।
स्वामीसुताची हे करणी । योग्य नसे सर्वथा ॥६७॥
बैसला असता आपण । पायी खडावा घालोन ।
हा नाचतो काय म्हणून । आपुला अपमान करावया ॥६८॥
परकी आणि निजसुत । समान लेखिती जे सत्य ।
जे सर्वांसी अलिप्त । श्रेष्ठ कनिष्ठ कोण त्यांते ॥६९॥
आता खडावा काढोनी । मग नाचावे त्वा भजनी ।
ऐशी आज्ञा सुतालागोनी । केली समर्थे त्या वेळी ॥७०॥
तोच उठले कित्येकजण । खडावा घेतल्या काढोन ।
स्वामीसुताचा अपमान । केला ऐशा प्रकारे ॥७१॥
पाहोनिया ऐशी परी । खिन्न झाला सुत अंतरी ।
काळजात बोचली सुरी । अपमान दुःखे दुखावला ॥७२॥
मरणाहुनी परम कठीण । दुःख देतसे अपमा ।
उतरले सुताचे वदन । निस्तेज झाले सत्वर ॥७३॥
त्यांत होते जे वैरी । ते आनंदले अंतरी ।
म्हणती मोडली खोड बरी । अभिमान उतरला ॥७४॥
असो मग स्वामीसुत । ते स्थळ सोडोनी त्वरित ।
नगराबाहेर येत । मार्ग धरीत मुंबईचा ॥७५॥
अपमान दुःखे दुखावला । अंतरी बहु खिन्न झाला ।
परतोनी नाही आला । जन्मभरी अक्कलकोटी ॥७६॥
स्वाभिमानी जो नर । त्याचे दुखविता अंतर ।
ते दुःख जन्मभर । त्याच्या मनी जाचतसे ॥७७॥
त्या दुःखे उत्तरोत्तर । क्षीण झाला स्वामीकुमार ।
दुःख करी दिवसरात्र । चैन नसे क्षणभरी ॥७८॥
तोची रोग लागला । शेवटी आजारी पडला ।
ऐसा समाचार समजला । अक्कलकोटी समर्थांते ॥७९॥
स्वामीसुताची जननी । राहातसे त्या स्थानी ।
तिने हे वर्तमान ऐकोनी । विनवीले समर्थाते ॥८०॥
म्हणे कृपा करोनिया । सुताते आणावे या ठाया ।
कृपादृष्टी पाहोनिया । आरोग्य तया करावे ॥८१॥
मग समर्थे त्या अवसरी । मुंबईस पाठविले सेवेकरी ।
म्हणती सुताते सत्वरी । मजसन्निध आणावे ॥८२॥
परी सुत त्या सांगाती । आला नाही अक्कलकोटी ।
अपमान दुःख त्याचे पोटी । रात्रंदिन सलतसे ॥८३॥
सेवेकरी परतोनी आले । समर्थांते वृत्त कथिले ।
आणखी दुसरे पाठविले । त्यांची गती तीच झाली ॥८४॥
मग सांगती समर्थ । त्यासी घालोनी पेटीत ।
घेवोनि यावे त्वरित । कोणी तरी जावोनी ॥८५॥
तथापि स्वामीसुत पाही । अक्कलकोटी आला नाही ।
दिवसेंदिवस देही । क्षीण होत चालला ॥८६॥
शेवटी बोलले समर्थ । आता जरी न ये सत्य ।
तरी तोफ भरुनी यथार्थ । ठेविली ती उडवू की ॥८७॥
याचा अर्थ स्पष्ट होता । तो समजला स्वामीसुता ।
परी तो न आला अक्कलकोटा । जीवितपर्वा न केला ॥८८॥
आजार वाढला विशेष । श्रावण शुद्ध प्रतिपदेस ।
केला असे कैलासवास । सर्व लोक हळहळती ॥८९॥
त्या समयी मुंबईत । तयांचे जे शिष्य होत ।
त्यांसी झाले दुःख अमित । शोकसागरी बुडाले ॥९०॥
अक्कलकोटी त्या दिनी । समर्थ करिती विचित्र करणी ।
बैसले स्नान करोनी । परी गंध न लाविती ॥९१॥
भोजनाते न उठती । धरणीवर अंग टाकिती ।
कोणासंगे न बोलती । रुदन करिती क्षणोक्षणी ॥९२॥
इतुक्यामाजी सत्वर । मुंबईहूनी आली तार ।
श्रुत झाला समाचार । स्वामीसुत गत झाला ॥९३॥
उदासिनता त्या दिवशी । आली सर्व नगरासी ।
चैन न पडे काकूबाईंसी । पुसती समर्था क्षणोक्षणी ॥९४॥
मग काकूबाईने सत्वर । जवळी केले मुंबापूर ।
तेथे समजला समाचार । परत्र पावला आत्मज ॥९५॥
निजपुत्रमरणवार्ता । ऐकुनी करिती आकांता ।
तो दुःखद समय वर्णिता । दुःख अंतरी होतसे ॥९६॥
असो मग काकूबाई । अक्कलकोटी लवलाही ।
परतोनी आल्या पाही । बोलल्या काय समर्थांते ॥९७॥
सुत आपुला भक्त असोन । अकाली पावला का मरण ।
मग स्मरती जे हे चरण । त्यांचे तारण होय कैसे ॥९८॥
समर्थ बोलले तियेसी । उल्लंघिले आमुच्या आज्ञेसी ।
संधी सापडली काळासी । ओढूनी बळेची मग नेला ॥९९॥
पुत्रशोके करोन । दुःख करी रात्रंदिन ।
समर्थ तियेचे समाधान । परोपरी करिताती ॥१००॥
नरजन्मा येऊनी सत्य । भक्ती केली एकनिष्ठ ।
केले जन्माचे सार्थक । परमपदा पावले ॥१०१॥
उच्च नीच भगवंती । नसे काही निश्चिती ।
ज्याची असेल जैसी भक्ती । श्रेष्ठ कनिष्ठ तेणेचि ॥१०२॥
धन्य धन्य स्वामीकुमार । उतरला भवोदधि दुस्तर ।
ख्याती झाली सर्वत्र । कीर्ति अमर राहिली ॥१०३॥
स्वामीसुताच्या गादीवर । कोण नेमावा अधिकारी ।
ऐसा प्रश्न एके अवसरी । पुसती सेवेकरी समर्थांते ॥१०४॥
ते कथा रसाळ अत्यंत । वर्णिले पुढील अध्यायात ।
श्रोते होऊनी सावधचित्त । अवधान द्यावे कथेसि ॥१०५॥
जयजय श्रीभक्तपालका । जयजयाजी परम मंगला ।
विष्णू शंकराची विमला । कीर्ति पसरो सर्वत्र ॥१०६॥
इति श्री स्वामीचरित्र सारामृत । नाना प्राकृत कथा संमत ।
भाविक परिसोत । सप्तदशोऽध्याय गोड हा ॥१०७॥
॥ श्रीस्वामीचरणार्पणमस्तु ॥ श्रीमस्तु शुभंभवती ॥
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अन्य अध्याय
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय पहिला | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 1
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय दुसरा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 2
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय तिसरा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 3
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय चौथा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 4
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय पाचवा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 5
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय सहावा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 6
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय सातवा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 7
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय आठवा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 8
श्री स्वामी चरित्र सारामृत अध्याय नववा | Swami Samarth Charitra Saramrut Adhyay 9