Author: Vijaya

अष्टावक्र उवाच ॥ तदा बन्धो यदा चित्तं किञ्चिद् वाञ्छति शोचति ।किञ्चिन् मुञ्चति गृह्णाति किञ्चिद्धृष्यति कुप्यति ॥ ८-१॥ तदा मुक्तिर्यदा चित्तं न वाञ्छति न शोचति ।न

जनक उवाच ॥ मय्यनन्तमहाम्भोधौ विश्वपोत इतस्ततः ।भ्रमति स्वान्तवातेन न ममास्त्यसहिष्णुता ॥ ७-१॥ मय्यनन्तमहाम्भोधौ जगद्वीचिः स्वभावतः ।उदेतु वास्तमायातु न मे वृद्धिर्न च क्षतिः ॥ ७-२॥ मय्यनन्तमहाम्भोधौ

जनक उवाच ॥ आकाशवदनन्तोऽहं घटवत् प्राकृतं जगत् ।इति ज्ञानं तथैतस्य न त्यागो न ग्रहो लयः ॥ ६-१॥ महोदधिरिवाहं स प्रपञ्चो वीचिसन्निभः ।इति ज्ञानं तथैतस्य न

अष्टावक्र उवाच ॥ न ते सङ्गोऽस्ति केनापि किं शुद्धस्त्यक्तुमिच्छसि ।सङ्घातविलयं कुर्वन्नेवमेव लयं व्रज ॥ ५-१॥ उदेति भवतो विश्वं वारिधेरिव बुद्बुदः ।इति ज्ञात्वैकमात्मानमेवमेव लयं व्रज ॥

जनक उवाच ॥ हन्तात्मज्ञानस्य धीरस्य खेलतो भोगलीलया ।न हि संसारवाहीकैर्मूढैः सह समानता ॥ ४-१॥ यत् पदं प्रेप्सवो दीनाः शक्राद्याः सर्वदेवताः ।अहो तत्र स्थितो योगी न

अष्टावक्र उवाच ॥ अविनाशिनमात्मानमेकं विज्ञाय तत्त्वतः ।तवात्मज्ञानस्य धीरस्य कथमर्थार्जने रतिः ॥ ३-१॥ आत्माज्ञानादहो प्रीतिर्विषयभ्रमगोचरे ।शुक्तेरज्ञानतो लोभो यथा रजतविभ्रमे ॥ ३-२॥ विश्वं स्फुरति यत्रेदं तरङ्गा इव

जनक उवाच ॥ अहो निरञ्जनः शान्तो बोधोऽहं प्रकृतेः परः ।एतावन्तमहं कालं मोहेनैव विडम्बितः ॥ २-१॥ यथा प्रकाशयाम्येको देहमेनं तथा जगत् ।अतो मम जगत्सर्वमथवा न च

जनक उवाच ॥ कथं ज्ञानमवाप्नोति कथं मुक्तिर्भविष्यति ।वैराग्यं च कथं प्राप्तमेतद् ब्रूहि मम प्रभो ॥ १-१॥ अष्टावक्र उवाच ॥ मुक्तिमिच्छसि चेत्तात विषयान् विषवत्त्यज ।क्षमार्जवदयातोषसत्यं पीयूषवद्